We startten de dag met een verhaal over 'ik zal je missen'. Zo konden we rustig wakker worden. We trokken onze kleren aan, namen een stevig ontbijt en toogden aan het werk : hm, valiezen vullen da's toch niet zo gemakkelijk. Moet alles echt terug mee? Mogen we die shampoo niet achterlaten in de douche?
Nadat we onze valiezen naar beneden hadden gesleurd en daarmee defintief de deur dichttrokken van ons slaapcompartiment, volgde nog een slotspel. Tante Mathilde had aardig wat winst gemaakt tijdens de casinoavond en wou dit deel weggeven. Niet zomaar, nee, eerst moesten we op schattenjacht. Vonden we wel de schuilplaats van de schat? Daarna kregen we het slot van de sage Reinhardstein te zien: de wrede Gawein stond aan de kasteelpoort met onze tante Mathilde. De angstige familieleden hielden hun adem in: tante zou de bergplaats van de schat toch niet verklappen? Vreemd, maar de eeuwige warrige tante leek er nu toch wel goed haar hoofd bij te houden. 't Is te zeggen : met een zwierige zwaai gooide tante haar hoofd richting Christina zodat ze Gawein niet doorheen de onderaardse gangen kon leiden. Dit was het sein voor de familie om in actie te komen: met enkele rake klappen schakelden ze de trawanten van Gawein uit. En Gawein....tja, die droop af. Tijd om de feesten: tante werd als heldin onthaald en liet de kurken knallen!
Oei, reeds middag!!!!! We smulden van de Mac Stou, bedankten de kookploeg en natuurlijk onze Hughues!
En dan het moment Suprème: wie had de meeste sterren aan het sterrenfirmament gezet? Het leek een nek-aan-nekrace die heel nipt gewonnen werd door de groep van de Christina's. We feliciteerden hen met een erehaag en een mooi sterretje.
Maar dan was het tijd, tijd om Stoumont vaarwel te zeggen! De bus werd geladen en we reden nee, nog niet huiswaarts: we maakten nog een tussenstop in La Reid waar we het dierenpark Forestia bezochten. Nog een laatste vieruurtje, de laatste souvenirs werden gekocht maar we konden het niet langer uitstellen: we moesten naar Veldegem. Moe maar met een heel goed gevoel kwamen we in Veldegem waar onze ouders ons reeds opwachtten. De juffen en de meesters deden nog een slotwoordje en gaven ons een oorkonde.
Vanavond slapen we in ons eigen bedje, dicht bij de nieuwe knuffel die we kochten, en dromen van de deze onvergetelijke, fantastische bosklas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten